Soms wil ik lopen ver weg van hier.
Bijna onzichtbaar maar toch aanwezig zoals een mier.
Maar dan kijk ik naar jou en dan kan ik noch ademen noch bewegen.
Al is het maar voor even.
Ik zoek je maar vind je niet.
Je lijkt wel opgelost in het niets.
Verloren maar niet vergeten blijf jij achter.
In mijn gedachten.
Ik kijk en zie tranen van verdriet.
In ieders ogen die bang zijn dat er plots iemand zijn menselijkheid verliest en hen dan zonder zinnige reden, zomaar afschiet.
De wereld verandert bij elk bloedend schot.
Door individuele of samenzweringen die zich voelen als god.
Ik adem nog maar steeds meer en meer met een diepe zucht.
Soms zou ik een pauze willen nemen in deze klucht.
Maar gelukkig is er nog hoop, er is de liefde die stop zegt tegen geweld.
En zo zorgt dat die haat zich behoorlijk aanstelt.
We moeten er dus voor zorgen dat die liefde die haat afmaakt.
Dus bij deze valt er op ieders schouders deze zware taak, dat is ervoor zorgen dat de wereld die liefde nooit kwijtraakt.
Ik ben en jij was.
Ik spreek, maar jij zwijgt.
Ik zal, jij zou.
Alles verandert altijd met de tijd.
Maar in gedachten ben jij hier,
waar je hoort te zijn.
Tijd heelt alles zegt men tegen mij.
Maar dat maakt mij niet blij.
Ik word achtervolgd door een schaduw.
En dat is juist wat ik verafschuw.
Vervaagt in stof.
De gedachte alleen al, maakt mij dof.
Haat me niet omdat ik bang ben je steeds te moeten missen.
Hoe die ene brand alles kon wissen.
Haat me niet omdat ik bang ben je ooit te zullen vergeten.
Dat is het enige wat ik wil weten.
Alles is verandert sinds die ene stomme dag.
Nog vaak denk ik aan je lach.
Haat me niet dat is wat je mij moet beloven.
En ooit zie ik je terug dat is iets wat ik moet blijven geloven.