Categorie: Verlies

Nog steeds een knoop in mijn keel.
En steeds de herinneringen die ik in mijn hoofd afspeel.
Ik kijk maar zie je niet.
Het is die leegte die je achterliet.
Nog eens voor één keer je lach.
En dan de laatste keer om je te zeggen, dag.

Wachtend zit ik hier, te wachten tot jij zou verschijnen.
Maar niets gebeurd in men gedachten laat ik je dan maar verdwijnen.
Plots sta je daar, vlak voor mijn neus.
Vol ongeloof kijk ik je aan, maar toch ben ik curieus.

Hoe dat het kon dat ik je na al die tijd kon terugzien.
Toen je verdween uit mijn leven wat ik nog geen tien.
Alle herinneringen zie ik ineens voor mij, hoe je lachte als je me zag.
Nooit had je eens een slechte dag.

Ineens werd ik wakker en ik dacht het was maar een droom.
Maar toen ik naar buiten keek zat je daar te fluiten in die mooie boom.

Soms wil ik lopen ver weg van hier.
Bijna onzichtbaar maar toch aanwezig zoals een mier.
Maar dan kijk ik naar jou en dan kan ik noch ademen noch bewegen.
Al is het maar voor even.

Ik zoek je maar vind je niet.
Je lijkt wel opgelost in het niets.
Verloren maar niet vergeten blijf jij achter.
In mijn gedachten.

Tijd heelt alles zegt men tegen mij.
Maar dat maakt mij niet blij.
Ik word achtervolgd door een schaduw.
En dat is juist wat ik verafschuw.

Vervaagt in stof.
De gedachte alleen al, maakt mij dof.
Haat me niet omdat ik bang ben je steeds te moeten missen.
Hoe die ene brand alles kon wissen.

Haat me niet omdat ik bang ben je ooit te zullen vergeten.
Dat is het enige wat ik wil weten.
Alles is verandert sinds die ene stomme dag.
Nog vaak denk ik aan je lach.
Haat me niet dat is wat je mij moet beloven.
En ooit zie ik je terug dat is iets wat ik moet blijven geloven.